Het leven is goed

Als het regent heb ik meestal niet zo'n zin om naar huis te fietsen vanaf kantoor. Vandaag heb ik er bewust een feestje van gemaakt. Goed, het regende geen pijpenstelen, dus kleddernat werd ik niet, maar ik genoot er met volle teugen van. Er stond bijna geen wind, de regen voelde aan als een hele lichte douche, een vernevelaar. Veel bomen waren al kaal, maar er staan nog steeds bomen en heesters met de meest prachtige herfstkleuren en daar kwam ik er genoeg van tegen: fel geel, rood, oranje, bruin en soms wat groen. De vogels lieten zich vrolijk horen en een hond liep te dollen. Die had het duidelijk naar z'n zin.

Al fietsend bedacht ik hoe fijn het zou zijn om thuis te komen. Lekker warm op de bank met een kop thee en... speculaas! Dus even langs de bakker, voor een vers gebakken brok. Door het druilerige weer werd het al donker, maar wat maakt dat uit. Kaarsjes aan, thee gezet en genieten maar. Het leven is goed!

Dipje?

Tjee, eind oktober en mijn laatste bericht is van april. Hoezo blogdip? Er is van alles gebeurd in dat half jaar, maar ik had niet veel zin en puf om dat te publiceren. Niets wat zo nodig geheim moest blijven, hoor, er was genoeg wat hier openbaar gemaakt had kunnen worden.

Ik heb wel allerlei andere blogs gelezen en kreeg langzamerhand weer een idee of twee voor een bericht. Op de blogs van Attic24 en Soulsister kwam ik bijvoorbeeld mooie foto's tegen, gemaakt tijdens een wandeling, de een in de herfst, de ander in de lente, en dat in dezelfde maand! Omdat ik zelf ook regelmatig langs de dijk loop te stiefelen, leek het me een goed idee om het fototoestel weer eens mee te nemen. Bijgaand de resultaten daarvan:

Anemoon

Voor deze maand heb ik op Instagram weer een leuk project. Op de Flow scheurkalender stond nu de opdracht om dagelijks een foto te nemen van een bak bloemen in je tuin of balkon. Ik fotografeer dagelijks de anemoon in onze tuin. Tot nu toe is het er nog maar 1, maar er laten zich steeds meer knoppen zien. Als het weer ook mee wil werken, staat er straks een lekker bosje te bloeien. Op het moment dat ik dit bericht zit te typen, stort het uit de hemel. Ik hoop maar dat de voorspellingen voor dit weekend kloppen, anders verzuipen de anemoontjes.

,

De collage is van de eerste 6 foto's.

Huilende bomen

Ik fietste vandaag door een mistig landschap. Het was koud en vochtig. Een saaie dag, zoals je ze wel vaker hebt in deze tijd van het jaar. Onder een boom viel er een druppel naar beneden, keihard op mijn wang. Ongelooflijk dat een klein druppeltje zo'n kracht kan hebben.

Opeens moest ik weer denken aan wat de meiden altijd zeiden toen ze kleiner waren waren. 'De bomen huilen'. Ik moest er om lachen en de dag was gelijk minder saai. Het is inderdaad net of de bomen huilen als het wat mistig is. Je hoort de druppels om je heen vallen, je ziet ze hangen aan de takken of bladeren.

De sfeer op dit soort dagen past goed bij de tijd van het jaar. De herfst kondigt de winter aan, een tijd van stilte, rust en inkeer. De bomen 'huilen' om het afscheid van hun bladerpracht, maar weten dat ze in het voorjaar weer fris en groen zullen zijn. De periode van rust brengt nieuwe kracht!

Laten we een voorbeeld nemen aan de bomen. Een beetje treuren om wat was, maar ook vooruit kijken naar de tijd dat het weer lichter wordt en alles er vrolijker uitziet. Ondertussen kunnen we binnen genieten van warmte en kaarslicht. Daar word ik in de winter altijd blij van. En zodra de zon zich even laat zien lekker naar buiten!

Hoe kom jij de winter door?

Gemis

Dag 18, het is aftellen naar de 30. Vraag van de dag: wat mis je?

Ook dit is weer zo'n vraag die mijn grijze cellen krakend in beweging zet. Is er iets dat ik mis? Van kort of lang geleden? Sta ik het mezelf toe iets te missen? Uit de diepte borrelt er langzaam wat omhoog en ik ga gewoon aan een lijstje beginnen. Waarschijnlijk dat er al typend aardig wat belletjes verschijnen. De volgorde zegt trouwens niets over de mate waarin ik iets mis.

Ik mis:

- de gehaktballen, kippensoep en rijstepap van mijn oma
- mijn schoonouders
- het spelen met Lego
- Zuid-Afrika - het land, familie en dierbare vrienden
- de geur van een houtvuurtje dat brandde terwijl we op het schoolplein van de 'Boksburg Laerskool' stonden
- een treurwilg en een kastanje in onze tuin
- mijn lief als hij op reis is
- de babygeur van mijn nu zo grote meiden; ze ruiken nu weer anders lekker ;-)
- de honden waar ik mee opgroeide
- de bergen
- het licht in de winter
- logeerpartijen met mijn nichten E, K en F
- kampeerweekenden met vrienden
- de gym- en zangkunsten van mijn opa

Nu ik dit zo op een rijtje zet, realiseer ik me dat het wel goed is om iets te missen. Je kunt weer uitkijken naar iets, zelfs al zijn het dingen die nooit meer terugkomen. Je geeft er je eigen draai aan terwijl je mijmert over wat was. En eigenlijk is dat heel fijn!

Wat mis jij?

Dit maakt me blij

Er zijn veel dingen waar ik blij van wordt:

- mijn gezin
- een zonnetje
- een lekkere kop koffie
- vriendschap
- buiten zijn
- sporten
- lezen
- tuinieren
- koken

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus wat voor foto moet ik dan plaatsen om te laten zien waar ik blij van wordt? Ik heb besloten om een foto uit een eerder bericht opnieuw te plaatsen. Ik kan het gevoel dat ik die ochtend had nog zo goed oproepen: verwondering en blijdschap om die witte wereld, zo stil en mooi. Na een paar uur was alles verdwenen, alsof het nooit had bestaan.

En jij? Waar word jij blij van?

Vondelpark

Zondagochtend, 9 uur. Ik ben per fiets op weg naar de Lutherse kerk op het Spui om mee te zingen in het projectkoor. Mijn route leidt dwars door het Vondelpark en zo vroeg op een zondagochtend zijn er maar weinig mensen. Hardlopers, wandelaars met hond, een paar fietsers, vroege toeristen en zelfs een paar kamperende toeristen. Voor de rest zijn de grasvelden leeg en ik geniet van de rust.

Halverwege mijn route kom ik langs de schapenweide. Genoemde dieren zie ik niet, maar in de weide staat het ooievaarsnest dat ook dit jaar weer bewoond wordt. Vorige week vermoedde ik al dat vader of moeder druk in de weer was met het kroost, maar nu zag ik de kleintjes zelf! Twee kleine koppies staken boven de rand van het nest uit. Volgens de informatie van Stadsdeel Zuid wonen er nog een flink aantal andere diersoorten in het park. Wat heerlijk, zo'n oase midden in de stad!

Foto van bovengenoemde site.

Lente

Na een zonnige en warme start van de lente is het weer kouder. Bomen en bloemen lieten zich de afgelopen weken verleiden om uit te lopen en staan in de frisse lucht te pronken. Zelf vind ik de lente nu eigenlijk mooier dan in de stralende zon. Het lijkt of alle kleuren veel intenser zijn. De meeste bomen zijn nog kaal, dus de kersenbloesem en treurwilg vallen extra op. Prachtige tinten roze, tere kleuren lichtgroen; de narcissen felgeel op knalgroen gras.

Hoe lekker het zonnetje ook is, ik hou nog meer van de lente als het, na een paar weken warmte, even koeler is en donkere wolken zich samenpakken boven de stad!

Een treurwilg in de zon

Anemoontjes

De anemonen in onze tuin stonden al voor de kerst in bloei. Veel te vroeg natuurlijk, normaal bloeien ze pas in maart. Ik had dan ook weinig hoop toen er sneeuw en vorst over heen ging.
Het werd weer iets warmer, de sneeuw smolt en ik zag de slappe bloemen en knoppen treurig liggen. Maar bij de eerste zonnestralen waren er zowaar een paar knopjes die zich weer oprichtten. De kleinere bloemen volgden en nu de lente voorzichtig om de hoek komt kijken, gloort er hoop voor de anemonen.

Ik heb de foto's van vorig jaar opgezocht en hoop dat ze weer net zo mooi worden als onderstaande in maart 2011!

 

Op een mooie winterdag

Een bekend spreekwoord luidt: 'De ochtendstond heeft goud in de mond'. Het betekent dat je meer werk kan verrichten als je vroeg begint. Ik roep het zelf altijd als het ochtendzonnetje de wereld in een gouden licht zet.

Voor mij stond er vandaag niet zo veel op het programma, maar vaste prik op zaterdagochtend is boodschappen doen. Dat doe ik altijd met de auto, maar mijn lief geniet van een skivakantie (met auto) en dus moest ik improviseren. Na de sneeuwbui van gisteren waren de fietspaden hier in de buurt nog lang niet schoon, dus ik besloot lopend het hoognodige te halen. Het zag er buiten prachtig uit: de zon begon de mist te verdrijven en de bomen en struiken waren versierd met ijskristallen. Koning Winter liet zich van zijn mooiste kant zien!

Terug uit de winkel kon ik niet anders dan weer naar buiten, dit keer met fototoestel. Onderstaand een paar collages van de resultaten. Van mij mag het vannacht weer zo vriezen, dan loop ik morgenochtend ook weer heel blij een rondje!

3 februari 2012

4 februari 2012

Herfst

Het is prachtig herfstweer in Amsterdam. De zon schijnt, de lucht is fris en helder. Prima voor een wandeling door de buurt. Met mijn lief dus op pad, na de koffie. Onderstaand wat foto's die ik onderweg gemaakt heb.

Kersenbloesem

De prunus in onze tuin staat prachtig te pronken. Ieder jaar kijk ik weer uit naar de donkerroze knoppen, die langzaam uitvouwen tot lichtroze bloemen. Met een beetje geluk kunnen we twee weken genieten van de bloemenpracht. Vaak begint het na een week wat bloesem te 'sneeuwen', zeker als het waait. Daarna beginnen de blaadjes te groeien en valt de boom snel uit.
Vanochtend las ik ergens dat de kersenbloesem (sakura) in Japan symbool staat voor wolken, maar ook voor de vergankelijke schoonheid. Het leven is mooi en kort, als de kersenbloesem. Zou ik daarom zo graag willen dat de kersenbloesem het hele jaar bloeit? Om het leven nog wat langer en uitbundiger te kunnen leven?

Uit het nest

Onderweg naar huis zag ik een mooie witte eend zwemmen met 8 kleine gele donsjes om haar heen. De eerste eendjes deze lente! Zo klein nog maar, misschien pas een dag oud.

Met Sabine ben ik na het eten teruggelopen naar de sloot waar ik ze zag. Gelukkig was moeder nog in het water, met haar eendenkuikens allemaal in de buurt. De meeste bleven dicht bij haar, maar er waren er een paar die al wat verder durfden en eentje ging er zelfs fier voorop. Zodra zijn broertjes of zusjes in de buurt waren, deed hij (of zij) er een schepje bovenop om ze maar voor te blijven.

Na een minuut of 5 vond moeder het genoeg en klom de wal op. De kleintjes volgden haar, maar de kleine leider zwom verder en verder van haar weg. Een broertje keek nog even om en leek zich te bedenken, maar ging toch veilig terug naar moeder. Zij stond rustig op de kant, terwijl haar kleintjes om haar heen scharrelden. Geen ongerust geluid, geen nerveus gesnater. Ze stond daar rustig wat rond te kijken en leek te wachten tot de durfal terug kwam.
Alsof hij voelde dat hij ver genoeg was gegaan, draaide het eendje zich om en zwom terug naar waar de rest van zijn familie op hem wachtte. Voordat hij goed en wel de kant op was geklommen, ging moeder weer te water en alle kleintjes volgden haar voorbeeld. Ze zwom tussen haar kroost en maakte zich niet druk.

Het was een mooi voorbeeld van ouders die hun kinderen soms wat verder moeten laten gaan dan ze misschien zouden willen, wetend dat ze altijd wel weer naar het nest terugkeren, al is het maar voor even!

Bloggen??

Zoals veel mensen voor mij heb ik me al vaak afgevraagd of ik ook niet een blog zal starten. Wat schrijf je dan? Heb je voldoende interessant materiaal? Zijn mensen wel geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb? Hoe vaak wil je bloggen? Hou je dit vol? Vragen die volgens Julia Cameron, auteur van The Artist's Way, komen van je 'inner censor' en die je creativiteit tegenhouden of blokkeren.

Ik ben ooit begonnen haar boek te lezen en tot hoofdstuk 3 gekomen. De morning pages, een belangrijk onderdeel voor het hervinden van je creativiteit, waren bij mij vaak de lunch pages. Ik zat lekker bij een mooie vijver, omringd door planten en zoemende bijen, te schrijven. Dat was op zich al een rustmoment in de drukke werkdagen. Helaas kwam er door een verre reis een kink in de kabel. Toch begonnen ideeën over creativiteit langzaam wat op te borrelen, al heb ik er tot nu toe niet veel concreets mee gedaan.

Plannen genoeg voor de toekomst: teken- of schilderles nemen, weer eens gaan breien en/of haken, plakken, knippen, frutselen met papier. Er liggen inmiddels potloden, tekenpapier en een boekje 'Hoe leer ik haken' in de kast. Ik heb me aangemeld bij de 'Being Creative' blog-groep van Julia Crossland. Zij heeft voor de komende maanden een thema vastgesteld waarmee je op je eigen manier aan de slag kan. Alles geheel vrijblijvend, doe je niets, ook goed.

Voor mij een moment om in het diepe te springen en eens te kijken of ik hiermee aan de slag kan. Mijn eerste bijdrage is een fotocollage van de lente in onze tuin. Nog geen hoogstaande kunst, maar kleurig genoeg en iets wat mij ieder jaar weer blij maakt! Ook vond ik dit een goed moment om het bloggen toch maar eens te gaan proberen, al is het alleen maar om de resultaten van dit project vast te kunnen leggen. Voor april is het thema 'dessert'. Tijd om in de kookboeken te duiken!

Lente in de tuin