Mijn favoriete foto

De laatste dag van mijn 30 dagen uitdaging! Ik moet mijn favoriete foto plaatsen. Toen ik eind september deze opdracht las, wist ik al direct welke dat zou worden. Het is een foto van een blij moment en dat is te zien. Wat ik toen voelde, kan ik nog altijd oproepen, ook al is het 20 jaar geleden.

Sabine, nog geen twee jaar oud, was als grote zus zo blij met haar pasgeboren zusje Tessa, hier een dag of zes op de wereld, dat ze haar iedere dag wilde vasthouden, knuffelen en kussen. Er zijn meer foto's van die momenten, maar geen een laat haar blijdschap en enthousiasme beter zien dan deze!

In al die jaren is de band tussen deze twee alleen maar sterker geworden. Sabine is nog altijd de oudste, maar Tessa nu de grootste. Ze zijn blij als ze elkaar zien, gaan samen op stap, hangen graag naast elkaar op de bank om films te kijken die ze al tig keer bekeken hebben, kunnen lol hebben om dezelfde flauwe mopjes. Ze betrekken elkaar bij hun leven, zoals ze dat altijd gedaan hebben en hopelijk ook zullen blijven doen. En oh, wat hou ik van ze!

Heb jij favoriete foto's?

Waar kan ik niet zonder?

Dag 29 - Noem drie dingen waar je niet zonder kan

Weer een vraag die me voor een dilemma stelt. Sinds gisteren loop ik al te broeden op de antwoorden. Mijn huisgenoten wisten het direct toen ik hen de vraag voorlegde: 'er zitten hier drie 'dingen' in de kamer waar je niet zonder kan, mam!'

Het ligt natuurlijk voor de hand om hen als eersten te noemen: mijn lief en oudste en jongste dochter. Ik zou ze voor geen goud willen missen, zeker omdat ze al zo lang deel uitmaken van mijn leven. Maar het zijn geen dingen; het zijn lieve, warme mensen met humor en eigen aardigheden (de spatie staat er bewust).

Bij dingen denk ik aan apparaten, dagelijkse levensbehoeften of meer abstracte zaken. Zijn dat dingen waar ik zonder kan? Eten en drinken heb je nodig, misschien niet zoveel als we soms innemen, maar toch.. Apparaten maken het dagelijks leven makkelijker, ik zou niet graag zonder wasmachine zitten en alles op de hand moeten doen. Mijn fiets is me ook veel waard, ook al hebben we hier in de stad een goed OV-systeem.

Er is dus eigenlijk genoeg waar ik niet zonder lijk te kunnen. Maar wat zou ik echt missen als het er niet was? Ik denk dat mijn lijstje dan als volgt zou zijn:

- water uit de kraan
- natuur
- liefde

Waar kan jij niet zonder?

Een lief kind....

....heeft vele namen.

Dit zei mijn schoonmoeder toen mijn lief en ik nog maar een jaartje of wat verkering hadden. In die tijd had ik van hem allerlei koos- en bijnamen gekregen. Was ik net aan de ene gewend, dan had hij al weer iets nieuws bedacht. Toen ik daar eens over klaagde, liet ze zich deze woorden ontvallen. Nog steeds hoor ik het haar zeggen als men me bij iets anders noemt dan bij mijn naam.

De opdracht voor vandaag is om mijn bij-/koosnamen met jullie te delen. Dat is iets waar ik eigenlijk niets voor voel. Sommige namen die ik heb, worden alleen in mijn familie gebruik, bijv. omdat mijn zussen en broer mijn naam verhaspelden toen ze leerden praten. Andere mogen alleen door mijn lief en/of dochters gebruikt worden en weer andere zijn alleen voor vrienden. Ik luister vaak niet eens als iemand een naam gebruikt waarvan ik vind dat hij die niet zou mogen weten.

Eentje weten jullie er in ieder geval: Caro, kort voor Caroline. Mocht je benieuwd zijn naar andere, mail me gerust; wie weet wat je van me terughoort....

Gemis

Dag 18, het is aftellen naar de 30. Vraag van de dag: wat mis je?

Ook dit is weer zo'n vraag die mijn grijze cellen krakend in beweging zet. Is er iets dat ik mis? Van kort of lang geleden? Sta ik het mezelf toe iets te missen? Uit de diepte borrelt er langzaam wat omhoog en ik ga gewoon aan een lijstje beginnen. Waarschijnlijk dat er al typend aardig wat belletjes verschijnen. De volgorde zegt trouwens niets over de mate waarin ik iets mis.

Ik mis:

- de gehaktballen, kippensoep en rijstepap van mijn oma
- mijn schoonouders
- het spelen met Lego
- Zuid-Afrika - het land, familie en dierbare vrienden
- de geur van een houtvuurtje dat brandde terwijl we op het schoolplein van de 'Boksburg Laerskool' stonden
- een treurwilg en een kastanje in onze tuin
- mijn lief als hij op reis is
- de babygeur van mijn nu zo grote meiden; ze ruiken nu weer anders lekker ;-)
- de honden waar ik mee opgroeide
- de bergen
- het licht in de winter
- logeerpartijen met mijn nichten E, K en F
- kampeerweekenden met vrienden
- de gym- en zangkunsten van mijn opa

Nu ik dit zo op een rijtje zet, realiseer ik me dat het wel goed is om iets te missen. Je kunt weer uitkijken naar iets, zelfs al zijn het dingen die nooit meer terugkomen. Je geeft er je eigen draai aan terwijl je mijmert over wat was. En eigenlijk is dat heel fijn!

Wat mis jij?

Mijn lief

33 jaar verkering, 22 jaar getrouwd, 2 dochters, 25 jaar samen in Amsterdam. Deze getallen vertegenwoordigen verliefdheid en liefde, emoties en gevoelens. En die deel ik al jaren met mijn lief.

We kennen elkaar van de middelbare school - ja, zo lang al! Hij maakt me aan het lachen, is mijn optimistische tegenpool, kan relativeren, zorgt voor ons en houdt van ons. Hij is soms te bescheiden, is trouw, kan koppig zijn, heeft humor en plaagt graag.

Ik hoop dat we de cijfers kunnen verdubbelen (behalve de kinderen dan...): ze leefden nog lang en gelukkig!

Mijn familie

Dag 4 van de uitdaging stelt me voor een dilemma. Hoeveel ga ik hier vertellen over mijn familie? Ik heb besloten om het algemeen en kort te houden.

Ik kom uit een gezin van zes. Mijn ouders leven gelukkig beiden nog, ze zijn al ruim 50 jaar bij elkaar. Ik ben de oudste, na mij komen twee zussen en een broer. Een deel van onze jeugd brachten we door in Zuid Afrika, iets wat ons nog altijd bindt.
De familie heeft zich uitgebreid met partners en kinderen. Het lukt niet altijd elkaar regelmatig te bezoeken, maar als het er van komt, zij we blij elkaar te zien en te spreken. Datzelfde geldt voor neef en nichten.

Eerder dit jaar waren we een weekend samen weg. Deze foto is toen gemaakt:

50 jaar samen!

Speciaal voor mijn ouders die vandaag hun 50-jarig huwelijk vieren. Van harte gefeliciteerd, lieverds!

Bigi jari

Mijn lief is vandaag jarig. Hij viert zijn 50e verjaardag, een 'bigi jari' volgens de Surinamers. Eigenlijk hoort daar een groot feest bij, met feestkleding, muziek en dans. Voor mijn bescheiden lief iets teveel van het goede. Later dit jaar zal hij er toch aan moeten geloven, als wij samen onze bigi jari gaan vieren.

Van die 50 jaar gaan wij al tweederde samen door het leven, in voor- en tegenspoed. Een leven zonder hem kan ik me bijna niet voorstellen. Daarom wens ik hem vooral dat we samen nog veel feestjes mogen vieren! Van harte gefeliciteerd, lieverd!

Familie

Al surfend over het web kwam ik vorige week ineens mijn overgrootvader tegen. Zijn naam en die van zijn vrouw staan op een genealogiesite, met de generaties die voor hem kwamen. Toen ik mijn vader hierover mailde, stuurde hij me wat foto's en informatie toe.

Als klein meisje heb ik mijn overopa wel eens ontmoet. Mijn overoma is overleden in het jaar dat ik geboren ben. Tijdens de laatste ontmoeting met opa is een foto genomen van mij en mijn zusjes met opa. Wij vertrokken vlak daarna met onze ouders naar Zuid Afrika. Mijn vader herinnert zich dat opa het maar niks vond dat we zo ver weg gingen. Een zus van mijn vader woonde toen al in Zuid Afrika en volgens opa zou zij 'wel heel blij zijn met ons'. Dat bleek ook te kloppen: we hebben in de jaren dat we daar woonden heel veel beleefd met oom, tante, nichten en neef.

Overopa Willem Cornelis overleed toen wij ruim een jaar overzee woonden. Mijn opa en oma Z. waren bij ons op bezoek. De boodschap kwam per telegram! Vliegen was toen nog een hele onderneming en mijn grootouders konden waarschijnlijk niet op tijd terug zijn voor de begrafenis. Dit was ook hun eerste grote reis, die nog maar net begonnen was. Ze besloten bij ons te blijven. Mijn opa had bewust afscheid genomen van zijn vader voor ze vertrokken.

Heel bijzonder vind ik het, om na zoveel jaar en op zo'n andere manier, iets terug te vinden van mijn voorouders. De zwart-wit foto's die mijn vader stuurde, kende ik niet. Ik weet nog wel dat de foto met mijn zusjes en opa gemaakt werd. We waren verbaasd toen hij zijn hoed afzette. Onder de hoed was zijn hoofd wit!

Onderstaand een kleine collage van Willem Cornelis, Geertje, de grafsteen op hun graf en drie kleine meisjes Z. Het graf bestaat nog steeds. Het grappige is dat ik familieleden herken in het echtpaar dat al zo lang niet meer is.

KNSM

Toen mijn vader vorige week bij ons was, wilde hij ook graag naar het KNSM-monument. Deze plaquette herdenkt de medewerkers van de Koninklijke Nederlandse Stoomboot Maatschappij (KNSM) die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Een oom van mijn moeder werkte voor de KNSM en zijn schip is getorpedeerd. Zijn naam staat, met die van 246 anderen, op deze plaquette.

Het monument heeft op verschillende plaatsen gehangen, maar is tegenwoordig te vinden in de vestibule van de Kompaszaal van Loods 6. Deze loods was onderdeel van het bedrijvencomplex van de KNSM op het IJ-eiland, tegenwoordig het KSNM-eiland. De Kompaszaal was de aankomst- en vertrekhal voor de passagiers en is nog in oorspronkelijke staat te bewonderen.

Ik heb vroeger weleens iets gehoord over deze oudoom, maar nooit geweten dat zijn naam in mijn woonplaats terug te vinden is. Op internet vond ik zelfs meer informatie, zoals op welk schip hij voer en waar dit gezonken is. Zo komen oude familieverhalen ineens een stukje dichterbij!

 

Hieperdepiep!

Dit was Sabine toen ze 2,5 maand oud was:

Vandaag vieren we haar 21e verjaardag! Van harte gefeliciteerd, lieverd!!

Hieperdepiep!

Speciaal voor Tessa, die vandaag haar verjaardag viert in Maastricht: van harte gefeliciteerd, lieverd!!

Uit het nest (2)

Vandaag ging ze op pad.... onze jongste is onderweg naar Maastricht waar ze sinds kort een kamer heeft en waar ze vanaf begin september gaat studeren aan het University College. Bepakt en bezakt vertrok ze voor de Inkom-week, vol goede moed, maar ook met wat tranen. Zoals ze het zelf zei: 'ik kan nog niet wennen aan het idee dat ik niet meer thuis woon'.

Ook voor ons zal dat wennen zijn, een kuiken minder in het nest. Ik hou me maar vast aan het beeld van de eend met haar kuikentjes: rustig op de kant kijkend hoe haar kroost steeds verder weg zwemt, maar toch ook graag weer terugkomt!

Zet 'm op Tes, het gaat je lukken! ♥