Op de vraag die me regelmatig gesteld werd: 'waar zou je dan wel je bed voor uit willen komen?' kan ik ook geen duidelijk antwoord geven. Ik weet niet wat ik anders of liever zou willen. Het enige dat ik op dit moment kan bedenken is 'rust'.
Na gesprekken met mijn lief en dochters, familie, vrienden en coach, werd langzaam duidelijk wat ik in mijn hart eigenlijk al wist. Het is tijd voor verandering. Ik heb daarom mijn baan opgezegd. Niet om in een nieuwe functie te stappen, maar omdat ik rust nodig heb. Rust om mijn hoofd stil te krijgen en mijn lijf ontspannen. Maar vooral rust om weer contact te leggen met mezelf, om uit te vinden waar ik met hart en ziel voor kan gaan.
Zoals gezegd, makkelijk was dat niet. Ik twijfelde vrijwel direct weer over deze beslissing en moet mezelf regelmatig toespreken wat optimistischer te denken. Wat me heel erg helpt, zijn de positieve reacties die ik van iedereen krijg, na mijn via mail rondgestuurde nieuws!
Een van mijn vriendinnen schreef het volgende:
"Wat een ontwikkeling en wat ontzettend jammer dat je dit dal door moet wandelen. Maar na een vakantie in wandelgebied, weet ik dat je vanuit het dal soms hele mooie uitzichten hebt op de bergen, ook al heb je geen energie ze te beklimmen. Het feit dat je mag kijken naar de bergen en mag genieten van dit uitzicht is dan al voldoende. En dan .... blik weer vooruit en langzaam verder wandelen. Soms even gaan zitten, herinneren wat je net hebt gezien en wat je daarvan in je gedachten wilt bewaren. Niet gaan bedenken hoe lang je nog wilt lopen en waarnaar toe. Je loopt het pad af en als je moe begint te worden, stop je."
Ik vond het een mooie metafoor voor de fase waar ik doorheen ga. Een metafoor die me zeker op weg zal helpen! Dank, lieve N!
En nu? Als eerste mijn werk overdragen en afscheid nemen. Wat daarna komt, is een verrassing, maar wel één waar ik naar uit kijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten