Vanochtend heb ik een indrukwekkende tentoonstelling bekeken. Nee, geen schilderijen of beeldhouwwerken van bekende kunstenaars, maar duizenden gezichten van kinderen die de Tweede Wereldoorlog niet hebben overleefd. In het Stadsarchief staat een tafel van 70m in vier delen, waarop zo'n 2900 teruggevonden foto's van vermoorde Joodse, Roma en Sinti kinderen te zien zijn. Op iedere foto staat een naam, geboorte- en sterfdatum en laatst bekende adres. De foto's zijn gerangschikt per transport van Westerbork naar de vernietigingskampen. Het zijn pasfoto's, familiefoto's, schoolfoto's, foto's van feestjes, uitjes of bruiloften. Foto's uit het dagelijkse leven!
De kinderen kwamen uit allerlei plaatsen door heel Nederland. Een grote groep van hen woonde in Amsterdam, in straten waar ik nog steeds regelmatig kom. Zelfs uit de straat waar ik ooit gewoond heb, vond ik een foto. Ik ken de geschiedenis natuurlijk wel en heb vaker foto's gezien van razzia's, trams vol mensen op weg naar de Hollandsche Schouwburg, Amsterdammers met een ster op hun kleding. Ook wist ik dat er in mijn oude buurt veel Joden hebben gewoond. Al kijkend naar de foto's realiseerde ik me dat een aantal van hen mijn buurtgenoten hadden kunnen zijn of op dezelfde trap hadden kunnen wonen. Als alles anders was gelopen, als de oorlog hen niet had overvallen.
Hele families zijn niet teruggekomen. Soms had een kind geluk en werd het elders ondergebracht. Alleen om later te ontdekken dat ze vader, moeder, broers, zussen en andere familieleden nooit meer zouden zien. Deze tentoonstelling geeft naam en gezicht aan de kinderen die vermoord werden. Zolang je naam genoemd wordt, ben je niet verdwenen. Een indrukwekkend eerbetoon.
Powerful.
BeantwoordenVerwijderen