Waar ben je bang voor? Dat is de opdracht voor dag 11. Ik ben van nature niet echt een optimist en zie snel leeuwen en beren op mijn, of andermans pad. Dat zijn meestal kleintjes, maar soms nemen ze monsterachtige vormen aan (liefst 's-nachts). Maar volgens mij zijn dit meer zorgen dan angsten.
Ik ben niet zo snel bang. Ik hou van snelheid - op de weg, op de fiets, op ski's. Tijdens jeugdkampen zat ik in mijn eentje op posten in een donker bos en ik voel me nog steeds niet ongemakkelijk in het donker. Ik durf groepen toe te spreken, probeer af en toe iets nieuws, ga ook weleens alleen ergens heen waar ik (bijna) niemand ken.
Waar ik dan bang voor ben? Ik krijg de kriebels als het om hoogte gaat. Zolang ik niet in dieptes hoef te kijken gaat het goed, maar langs bergranden, op ladders, uitkijktorens met doorzichtige vloeren, in achtbanen op weg naar de top, of koorddansend, voel ik vlinders in mijn buik en word ik bibberig.
Om over de angst heen te stappen, doe ik soms juist toch iets wat me met die hoogtes confronteert. Ik ga gewoon mee in de Python, ik klim gezekerd langs (niet te steile) rotswanden, ik wandel in de bergen en zit in de skilift, ik heb ooit eens met een fiets over een draad gereden en het liefst zou ik in een boomhuis wonen. Wie weet.....
Waar ben jij bang voor?
Koorddansend en met een fiets over een draad gereden? Hoe? Waarom? En wauw!
BeantwoordenVerwijderenDat was op een festival in Rotterdam, jaren geleden. Je kon over het hoge draad fietsen, de fiets had een contragewicht. Ik had lang in de rij gestaan, zat op de fiets en durfde niet meer. Diep adem gehaald en toen toch bibberend een stukje afgelegd, supertrots
BeantwoordenVerwijderenIk heb nooit durven tanken, stuurde mijn man altijd. Tot hij in het buitenland zat en ik wel moest. En nu doe ik het gewoon. De meeste angsten blijken irrationeel...
BeantwoordenVerwijderenDaar heb je wel gelijk in, Yvonne. Dat tanken herken ik wel, al doe ik het ook al jaren zelf.
BeantwoordenVerwijderen